Hello world!

Iedereen die wel eens in WordPress gewerkt heeft, ziet deze pagina staan. En in dit geval probeer ik er wat mee te doen. Hopelijk inspireer ik je om de geheimen te gaan zoeken om zelf meer geluk te maken.

Frank is de naam, geboren in Haarlem, laat in de vijftiger jaren bij een katholieke vader en een hervormde moeder met indonesische roots. Vader was electrotechnisch ingenieur en waarschijnlijk hoogbegaafd. Moeder was een flegmatieke verpleegster. Zo ontstond een oersolide gezin met nog twee zusjes en een broertje.

Om een of andere reden heb ik in 1977 voor een combinatie van het medische en het technische gekozen en ben ik een paar jaar later tandarts geworden. En momenteel doe ik dat nog steeds met heel veel plezier. Niet om de reden die veel mensen denken, maar omdat je niet alleen met veel technische vaardigheid patienten blij kunt maken, maar ook met inzicht in hun gevoelens en hun wensen hen een betere beleving in mijn praktijk kan geven.

Mijn product is niet een mooi gebit, maar gewoon: rust. Voorbeeld: iemand die al vijf jaar niet voor een bezoek is geweest en zich daarom ongerust voelt. Tenslotte hebben mijn collega’s wel voor een beetje drama gezorgd. Ik laat, met een spiegel, zien wat er allemaal te zien is. Zwarte randjes, kuiltjes en kleine ontstekingen. Soms een of meer gaten. Maar dat komt niet echt veel voor, ik schat 60% van de mensen boven de 50 jaar en 25% van de jongeren. Ga er maar van uit dat de helft van de mensen te bang is om naar de tandarts te gaan. En eigenlijk heeft 80% nergens last van. Wat is er dan mooier dan zo’n ouwe vent die je feliciteert met een sterk gebit! Zelfs mensen met gaatjes zien dat er donkere plekken in zitten. Op de bodem van de meeste gaatjes zit een harde donkere laag. Tandsteen, een product van je eigen speeksel, wat poreuze plekken afdicht. Uitvinding van Moedertje Natuur, zeg ik dan altijd maar. Goed bedoeld, maar het ziet er wat raar uit. Moet ik daar wat mee? Meestal gaat het nog jaren vanzelf goed. En dan mag iemand zelf bepalen of ik er werk van maak. Er is momenteel een ontzettend tekort aan tandartsen, dus ik zoek geen extra werk, integendeel.

En dan degene die kiespijn heeft. Komt ook wel eens voor natuurlijk. Zien we in de praktijk ongeveer bij 10% van de patienten. Even een blik in de ogen, een paar vragen en voor de meeste mensen is er dan wel een oplossing waarmee ze tevreden naar huis gaan. En met een extra stukje kennis over hoe het dan gekomen is dat het pijn doet, zodat ze met enige zekerheid kunnen bepalen wanneer het weg gaat. En of het weer pijn gaat doen later. Kennis is macht. En het geeft geruststelling.

Maak ik iedereen blij? Zeker niet. Ik wou dat ik kon toveren. Maar mensen laten zien hoe het gaat terwijl ze erg onzeker zijn, dat probeer ik altijd wel. Dat sterkt meestal mensen in hun zelfvertrouwen. Zelfs erg bange mensen. Dus ik verkoop rust. Slaapt iedereen beter op, ook ons team.

Door al dat gepeuter heb ik wel een paar dingen geleerd over hoe mensen met zichzelf omgaan. Want de mensen die ik probeer gerust te stellen, vertellen zichzelf altijd ook een verhaal. Daar kun je met een beter verhaal een beetje tegenaan duwen als het ware. Maar iemand in de put, krijg je er niet makkelijk uit. En dan mankeert het niet aan mijn werk of mijn verhaal, eerder aan hun zelfvertrouwen.

Nou is dat niet alleen door het behandelen van patienten gekomen. Jarenlang heb ik aardig bijverdiend met portretten en groepsfoto’s maken. En een jaar of vijftien geroeid en jongens daarbij gecoacht. Het is dan erg handig als je wat gevoel hebt voor wat mensen wensen. En wat je kunt doen om ze zo gek te krijgen dat ze het nog bereiken ook! Beetje psychologie van de koude grond. In dat kader ben ik nog steeds tientallen mensen dankbaar die af en toe eens een paar minuutjes de tijd namen om me wat kneepjes te leren.

Tegen de tijd dat ik een jaar of 35 was zijn we in de Amway business gestapt, naast de tandartspraktijk. Bijzonder daarbij is dat er seminars gegeven werden eens in de maand, waarbij je van meer succesvolle deelnemers te horen en te zien kreeg hoe ze dat bereikt hadden. Mijn vrouw ging doorgaans vrolijk mee. En dan ging het er basaal gesproken over hoe je met mensen om gaat, En met jezelf. En met geld, of beter gezegd, met waarde. Eerlijk gezegd zijn de meeste mensen die we daar zagen er ook niet echt rijk mee geworden. Maar we leerden allemaal wel beter ondernemen. En beter met elkaar omgaan. Dat heeft ons gezin in ieder geval tot betere mensen gemaakt. Want waarde, daar draait het in ondernemen om. Als je niks te bieden hebt, is het heel lastig om meer waard te worden.

Het is zeker geen standaard leven geweest wat we tot nu toe geleefd hebben. Maar wel een waarin we elke dag iets voor een ander hebben willen doen. En op die manier ook steeds doorgegaan zijn om weer iets te leren.

Op die manier hebben we leren leren. Dus niet alleen op school. Of uit boeken. Wel met de dingen toepassen. Met vallen en opstaan. Van mensen fotograferen leer je de techniek toepassen terwijl je ondertussen je onderwerpen (= mensen) aan het begeleiden bent. Van roeiers coachen hoe je ze verder krijgt dan ze zelf dachten. En met eigenwijze, beresterke rijke stinkerds omgaan. Staan ook elke dag gewoon in hun ondergoed. Maar veel van die jongens hadden wel het twinkeltje in hun ogen waarmee we elkaar steeds beter vooruit hielpen. Je helpt elkaar en je leert van elkaar. En: ik heb geleerd om met confrontaties om te gaan.

Met tegenslag en confrontaties omgaan, daar is geen school voor. Maar de mensen die je tegen komt, op school, in de sport en in de ondernemerswereld, daarmee kom je er wel. Niet iedereen. Maar de meeste mensen deugen en iedereen is wel geneigd om je te helpen.

De grootste confrontatie is altijd met jezelf. Gewoon toegeven dat je het fout gedaan hebt. Of dat je het niet weet. Of nog erger: dat je compleet op het verkeerde spoor zit en opnieuw kunt beginnen. Ik snap echt wel hoe mensen in de put kunnen zitten, figuurlijk gesproken.

Ik denk eigenlijk dat de grootste stap die je kunt maken om weer uit de put te komen, de stap naar de spiegel is. Daar aangekomen, trek je een glimlach. Die ziet er natuurlijk belachelijk uit. Maar als je dat een paar keer doet op een dag, dan heb je in ieder geval wel iets om om te lachen gezien. En als je om jezelf kunt lachen, heb je altijd een bron van vermaak. Het geheim: de volgende mensen die je tegenkomt, herkennen dat twinkeltje in je ogen. En dat brengt het goede in anderen naar boven. En met die anderen kom je weer uit de put.

En dan de invloed van mijn ouders. Vanwege hun verschillen in overtuiging zag ik ze natuurlijk ruzie maken. Mijn vader benaderde alles vanuit het hoofd en mijn moeder vanuit het hart. Ze zijn daar in de jaren natuurlijk wel in naar elkaar toe gegroeid. Dat voorbeeld heeft ons als kinderen meegegeven dat je op verschillende manieren naar dingen kunt kijken. En met de doop van mijn moeder toen ze in de vijftiger jaren met een katholiek trouwde heeft ze het voorbeeld gegeven dat het nooit te laat is om eens een ander standpunt in te nemen. Met wel je eigen mening en ervaring. Goh, ons moeders had het in onze jeugd vaker over engeltjes dan pappie. Maar altijd wel vanuit een oosters perspectief. Je weet nooit waarom dingen gebeuren. Zeker niet omdat je een slecht mens bent, zoals men dat in de kerk te horen krijgt. Maar dingen die een verkeerde kant op gaan, zitten in het ritme van het leven: het gaat ook een keer weer de andere kant op.